Маъруф Ботировнинг (исм-фамилиялар ўзгартирилган) ёши етмишдан ошди. Уч ўғилни уйлантириб, уйли-жойли қилгунча ўзи ҳам қариб, кучдан қолди. Айтишича, ҳозир отахоннинг соғлиғи ёмонлашган, давлатдан оладиган пенсияси дори-дармонига етмайди, ўғилларининг биронтаси ҳам ҳолидан хабар олмайди. Ноилож қолган ота дардини судга айтди.

Судга жавобгарлар – Эшмат, Тошмат ва Нурмат Ботировлар чақирилган бўлса-да, негадир кенжаси Нурмат келмади. Суд жараёнида фарзандлар айбларини тан олиб, энди отага ёрдам беришни айтишди. Суд фарзандларининг ҳар биридан отаси учун ойига 245 000 сўмдан пул ундириш ҳақида қарор чиқарди.

Шу ўринда оғриқли савол туғилади: бири 45, бири 43 ва бири 38 ёшга кирган фарзандларнинг отага ғамхўрлик қилиши учун албатта суд қарори керакми? Хўп, фарзандлар ноқобил экан, қўни-қўшни, қариндош-уруғ, қолаверса, маҳалла фаоллари қаёққа қаради? Қариб кучдан қолган отага бефарқ бўлиш хиёнат эмасми?!

Қайтар дунё дейдилар. Ўйлаймизки, фарзандлар бундан ўзлари учун хулоса чиқариб оладилар.